Prolog, czyli jak to się wszystko zaczęło.

Mam problemy ze snem. Często nie sypiam do późnych godzin, a potem w ciągu dnia chodzę zmęczony myśląc cały czas o łóżku. Niestety, gdy już się w nim znajdę, mam mnóstwo myśli, które nie dają mi spać. I tak błędne koło się domyka. Próbowałem z mlekiem, tabletkami i innymi dziwnymi pomysłami, które miały mi pomóc, ale to wszystko na nic.Nie piszę tego, żeby wam się skarżyć czy szukać rad, chciałem tylko, by łatwiej było wam się wczuć w to co mnie spotkało.

Ostatniej nocy zmęczenie osiągnęło apogeum. Oczy kleiły się do snu, a mięśnie wygodnie dopasowały się do łóżka. Mimo tego, że wszystko sprzyjało mi w przezwyciężeniu mojego problemu, Morfeusz nie przychodził, by dać mi buzi na dobranoc, zamiast tego nawiedziło mnie mnóstwo myśli, które podtrzymywały moją świadomość na granicy między błogim snem, a jawą. Chwile wyznaczone przez tykanie zegarka zdawały się trwać wiecznie, najwyraźniej po to, żeby rany z przeszłości miały czas się obudzić i zadać mi na nowo stary ból.

Jestem przekonany, że wszystko trwałoby do rana, gdyby nie sytuacja, która wydarzyła się o drugiej, może trzeciej w nocy (jak już wcześniej wspominałem straciłem rachubę czasu). Rozmyślanie nad sensem życia, połączone z wpatrywaniem się w sufit przerwał płacz. Ja zdaję sobie sprawę z tego, że brzmi to strasznie dziwnie i naciąganie, ale przysięgam wam, że usłyszałem kobiecy płacz w środku nocy, który jakby tego wszystkiego było mało, wydobywał się z mojego pokoju. Spanikowałem. Jestem ciekaw, co Wy byście zrobili. Leżałem bezwładnie na łóżku wsłuchując w jej płacz i nie do końca wiedząc, o co w tym wszystkim chodzi. Mieszkałem w pokoju sam, a do tego zamykałem się w nocy na klucz. Nie było możliwości dostać się też oknem. Myślałem wtedy, że  to mój umysł domagając się snu, zaczął nakładać zabłąkane myśli na realny świat, który mnie otaczał, ale prawda okazała się o wiele dziwniejsza.

Strach przejął władzę nad moim ciałem. Zacisnął swoje ręce na mojej szyi uniemożliwiając mi wydanie nawet najcichszego pomruku. Oblał mnie zimnym potem i związał bym przypadkiem się nie ruszył. Byłem bezradny. Zastanawiałem się jakim cudem domownicy nie przyszli jeszcze do mnie, by sprawdzić skąd się biorą te dźwięki. Dziewczyna musiała znajdować się w kącie, zapewne twarzą do ściany, bo jej szlochanie odbijało się echem po pokoju. Nie wiem ile trwała cała ta sytuacja, ale gdy przestała już płakać i opanowała się zaczęła się do mnie zbliżać. O Boże, żebyście wiedzieli jak ja wtedy strasznie się bałem. Serce podchodziło mi do gardła naciskając na płuca. Paraliż osiągnął kolejny poziom doprowadzając moje ciało do drgawek. Usiadła obok mnie, a ja poczułem jak odlatuję (bynajmniej nie z przyjemności). Siadając na łóżko pozwoliła księżycowi oświetlić swoja sylwetkę. Nie pomyślałem wtedy o tym, ale teraz gdy piszę wam to wszystko uświadomiłem sobie, że była niezwykle piękna. Nie ma sensu rozpisywać się teraz nad jej blond włosami spływającymi na plecy, czy opisywać jej oczy, którymi potrafiła zahipnotyzować. Widziałem jak jej ręka powoli zbliża się  w moją stronę, ale mimo wszystko nie spuszczałem wzroku z jej błękitnych oczu. W tamtej chwili strach zmieszał się z zaciekawieniem. Gdy jej dłoń dotknęła mojego czoła wszystkie negatywne emocje zniknęły, nie liczyło się wtedy nic poza chwilą obecną. Przeszłość zdawała się być historią, która nigdy się nie wydarzyła, a przyszłość miała nigdy nie nadejść.

Mimo tego co się wydarzyło dalej nie rozumiałem niczego. Pytania latały po mojej głowie jak szalone próbując natrafić na jakąś logiczną odpowiedź, ale wszystkie ich próby były na nic. Nie da się po ludzku wytłumaczyć czegoś co jak się później dowiedziałem ludzkie nie było.

Cisza po płaczu, której tak bardzo pragnąłem zaznać, przeradzała się w sznur, który chciałem przerwać. 

-Nazywam się Aurelia - jej delikatny głos odpowiedział na pytanie, którego jeszcze nie zdążyłem zadać.- Nie jestem stąd, ale nie mogę wrócić do mojego starego domu.Wiem, że to wszystko jest bardzo dziwne, ale pozwól, że ci to wyjaśnię.

Wszystko to było niezwykle ciekawe i ekscytujące. Skąd ona właściwie jest i czemu nie może tam wrócić? Dopiero wtedy zauważyłem, że jej biała suknia jest przypalona i mokra, a na jej ręce znajduje się rana. Moje myśli zaczęły szukać różnych możliwości. Więzienna uciekinierka? Złodziejka, która próbowała się wymigać, a może wytwór mojej wyobraźni? Każde z wyjaśnień, które wtedy miałem było równie prawdopodobne, ale po raz kolejny rzeczywistość okazała się o wiele bardziej zaskakująca. Usiadłem na łóżku opierając się o ścianę. 

- Jestem królową…- powiedziała urywając zdanie w pół - właściwie to byłam królową świata zawieszonego na nicości pośród chmur. Sama nie wiem od czego zacząć.

- Zacznij od początku - powiedziałem lekko skrzekliwym głosem. Pewnie zepsułem pierwsze wrażenie. Odkaszlnąłem tylko, by reszta zdanie brzmiała poważniej - Ja i tak nigdzie się nie wybieram.

Spojrzała mi głęboko w oczy, jakby chciała coś w nich wyczytać. Wątpię, by znalazła tam coś ciekawego, bo poddała się bardzo szybko i złapała za książkę, która była przywiązana złotym łańcuszkiem do jej talli. Przeszło mi przez myśl, że jeśli zacznie czytać to będzie koniec, książka przecież nie mogła być ciekawsza niż ja. Położyła ją na łóżku i spojrzała mi w oczy, jakby jeszcze raz chciała czegoś w nich poszukać, albo upewnić się, że za pierwszym razem miała rację. Chyba zawiodła się tym, że trafiła akurat na mnie. Mimo tego faktu postanowiła otworzyć książkę, która rozświetliła pomieszczenie. Trochę zajęło mi przyzwyczajenie się do tak jasnego światła, ale gdy już to zrobiłem byłem zachwycony. W powietrzu unosiło się mnóstwo szklanych baniek, które strasznie różniły się od siebie. Wszystkie były przezroczyste dzięki czemu mogłem zobaczyć co się w nich znajduje. Niektóre były bardzo ubogie i miały w sobie sam piasek, a inne były przepiękne, miały małe domy ze wspaniałymi ogrodami, a w niektórych były nawet całe miasteczka. Byłem zachwycony tym co widzę. Teraz, gdy już po wszystkim jestem przekonany, że śniłem, ale wtedy wszystko  wydawało mi się takie rzeczywiste. Gdybym tylko chciał mógłbym wyciągnąć rękę, do jednej ze szklanych piłeczek. Bałem się jednak, że moja ingerencja w mały świat może go zniszczyć. Wolałem podziwiać wszystko nie dotykając niczego.

Najwięcej jednak uwagi poświęciłem największej ze wszystkich baniek. Znajdowała się ona w samym centrum i to w okół niej krążyło wszystko inne. Była również źródłem światła, które wcześniej tak bardzo mnie raziło. W środku znajdował się zamek z dwiema olbrzymimi wieżami. Oprócz tego był tam wspaniały ogród, z mnóstwem kwiatów, drzew i krzewów. Te ostatnie były szczególne, dlatego, że zostały przystrzyżone na różne ciekawe kształty, które przypominały stworzenia z książek fantasy.

Gdy Aurelia stwierdziła, że zapoznałem się już z całym światem powiedziała:

-To właśnie było moje królestwo, o którym ci wspominałam. Nie wiem jak wygląda teraz, bo znajduję się daleko od niego. Jednak boję się, że już nie istnieje, a ta mapa jest ostatnim wieszczem, który udokumentował jej piękno. Prawie wszystko, co możesz tutaj zobaczyć, stworzyłam z ojcem, który umarł i przekazał mi to pod wyłączną opiekę. Ale pozwól, że zacznę od początku...

I tutaj właściwie rozpoczyna się moja historia, którą na tym blogu chciałbym Wam przedstawić. Historia o życiu zamkniętym w szklanych kulach...  

PS. Dopiero zaczynam zabawę z tym wszystkim wiec mile widziane konstruktywne komentarze połączone z małą dawką krytyki. Z góry dziękuję :3