Rozdział #2 Więzienie

           Póki panował dzień każdy był niewolnikiem swojej bańki. Lecz, gdy się ściemniało i wszyscy zasypiali, ich dusze powracały do kamiennych posągów, znajdujących się w centralnej bańce. Powrót do miejsca, w którym spędzili tak dużo czasu był niezwykle przyjemny. Dawało to jedyną możliwość na spotkanie się z innymi i opowiedzenie im jak wygląda życie w ich kuli. Każdego dnia suto zastawiano okrągły stół znajdujący się w sali balowej, by każdy mógł w przyjaznej atmosferze spotkać się z mieszkańcami innych sfer. Wymiana informacji ze znajomymi, jak już wcześniej wspomniałem, była bardzo miłym przeżyciem. Niektórzy mieszkając w szklanych kulach samotnie, cieszyli się z tych spotkań bardziej, od osób zamieszkujących wioski, czy nawet miasteczka. Już jeden dzień w samotności, gdy nie miało się do kogo odezwać, porozmawiać, zwierzyć był przytłaczający. Odwiedziny w “stolicy” były więc jedynym sposobem, by nie zwariować w osamotnieniu. Oczywiście, nie każdy zasiadał codziennie przy okrągłym stole.

           Klaudiusz uwielbiał słuchać opowieści swoich poddanych, ale w gruncie rzeczy nie musiał tego robić. Gdyby tylko chciał, mógłby udać się do zamkowej biblioteki, w której znajdowały się księgi posiadające odpowiedź na każde pytanie jakie można było zadać. Mądrość zapisana na stronnicach tych książek była nieograniczona czasowo, mogła powiedzieć o tym co działo się zanim powstała pierwsza bańka, jak i o tym co stanie się, gdy ostatnia zleci z nieba. Klaudiusz jednak z rozwagą dozował sobie wiedzę uważając, że będzie szczęśliwy, gdy niektóre rzeczy pozostawi w tajemnicy.

 Najpiękniejsza historia, którą poznał król nie została opowiedziana przy stole, lecz działa się z dala od niego, po za murami zamku, gdzie dwoje zakochanych leżąc na trawie wpatrywało się w lekko świecące bańki poruszające się leniwie po ciemnym niebie. Ich różnorodność hipnotyzowała parę do tego stopnia, że leżąc wtuleni w siebie zapominali o wszystkim innym i zastygali jako kamienie, gdy światło znowu zaczynało panować nad światem. 

           Anabelia i Wincent (bo takie imiona nosiła para) w czasie dnia żyli w różnych bańkach, które znajdowały się niedaleko siebie. Dochodząc do ich granic mogli na siebie spoglądać z dość bliskiej odległości, ale mimo wszystko nie mogli się dotknąć, poczuć swojego ciepła czy nawet usłyszeć głosu. Strasznie ich to męczyło, ale wciąż trzymali się dobrze, wiedząc, że w nocy znów się zobaczą. Dziewczyna żyła sama w małej bańce, która po za nią mogła pomieścić jedynie ogród. Pielęgnowanie go było jej jedynym zajęciem w ciągu dnia. W swoje zajęcie wkładała całą siebie, aby jej praca mogła zostać zauważona przez ukochanego. Chłopak w swojej bańce mieszkał z inną dziewczyną, w małym domku. Nie czuł do niej nic, ale ona skrycie żywiła do niego gorące uczucie. Zawsze, gdy stawał na szklanej granicy, dziewczyna patrzyła zazdrośnie z nadzieją, że kiedyś Wincent spojrzy na nią tak, jak patrzy na Anabelię.

 Z czasem jej nadzieja słabła, ale miłość nie. Ile dałaby za to, żeby przestać kochać. Albo, żeby on zaczął kochać ją. Starała się dla niego jak tylko mogła. W dzień ubierała się w piękne szaty, ale on nie odrywał oczu od szyby, nie zwracając na nią uwagi. W nocy wpatrywała się w dwa puste miejsca zarezerwowane dla pary. Nienawiść w niej rosła. Nie mogła znieść odrzucenia ze strony Wincenta. Jej miłość była bardzo samolubna, nie potrafiła cieszyć się radością ukochanego. A może to było tylko przerażenie samotnością? Może po prostu pragnęła bliskości, a Wincent był jej najbliższy, mimo, że nie odwzajemniał jej uczuć? Tego nie dowiem się ani ja, ani Wy, ani nawet owa dziewczyna zazdrosna o Anabelię.

           Pewnego razu siedząc przy stole w sali balowej coś w niej pękło. Miała dość odrzucenia. Chciała kochać i być kochaną w pełnym tego słowa znaczeniu. Chciała poczuć jak silne ramiona obejmują ją i przyciągają do siebie. Chciała usłyszeć bicie jego serca. Wiedziała, że na przeszkodzie do tego stoi jedna osoba, której musiała się pozbyć. Jak każdy człowiek w takiej sytuacji, wahała się, jednak potrzeba miłości zwyciężyła. Złapała za nóż, który leżał na stole i niepostrzeżenie wyszła na dwór, by spotkać się z parą. Leżeli na trawie, prawie na końcu ogrodu wpatrzeni w siebie, rozmawiali i śmiali się w głos. Przyszła morderczyni poczuła ukłucie w sercu. W tym właśnie momencie uświadomiła sobie, że Wincent naprawdę kocha swoją dziewczynę. Ale wciąż się łudziła i miała nadzieję, że kiedyś mu ją zastąpi. Zakochani nie spodziewali się tego, co zaraz miało się stać. Gdy tylko zobaczyli dziewczynę zbliżającą się w ich stronę z nożem, uśmiechy spełzły z ich twarzy. Wiedzieli, że to nie skończy się dobrze. Próbowali uspokoić zazdrosną dziewczynę, ale żadne słowa nie trafiały do jej serca, które tonęło w bólu.  Ostatnim, co zobaczyła Anabelia, było szaleństwo w oczach konkurentki. Chwilę później, leżała na ziemi z nożem wbitym w serce. 

           Dziewczyna obudziła się nagle w swoim ogrodzie. Pierwsze, co poczuła, to przerażenie. Doskonale wiedziała, co się stało. Śmierć w centralnej bańce oznaczała dla niej, że już nigdy nie będzie mogła do niej wrócić. Już na zawsze będzie od niej odcięta i nigdy nie będzie mogła spotkać się z ukochanym. 

           Czy wiesz, jakie to uczucie, kiedy nagle tracisz wszystko? Wszystko, czyli osobę, którą kochasz. Wiesz jak to jest mieć świadomość, że ktoś komu oddałeś całe swoje serce jest tuż obok, a Ty już nigdy nie poczujesz go przy sobie? Jego zapach nie będzie drażnił Twoich nozdrzy, serce nie zabije szybciej, kiedy go dotkniesz. Znasz to uczucie, kiedy nie masz na nic sił i ochoty? Bo po co się starać, jeśli tracisz tę osobę. Czy wiesz jak to jest, kiedy Twój umysł, serce i ciało wypełnia bezgraniczna pustka? Jeśli tak, to wiesz, jak w tej chwili czuli się Wincent i Anabelia. 

          Chłopak klęczał nad martwym ciałem dziewczyny. W jego oczach świeciły łzy. Przytulił do piersi ukochaną i po raz ostatni pocałował jej usta. A chwilę później słońce wzeszło znad horyzontu. Powoli oświetliło jezioro, drzewa i zamkowy ogród. Na samym końcu promienie słońca padły na posąg chłopaka, który patrzył z autentycznym bólem i miłością na połamane fragmenty kamienia. 

          Znów znalazł się w swoim więzieniu. Natychmiast pobiegł do miejsca, z którego mógł widzieć kulę (czy może trafniejszym określeniem byłoby “celę”?) swojej narzeczonej. Cały dzień siedział wpatrując się w ukochaną, która leżała na plecach i patrzyła przed siebie. Wiedział, że żyje i pod względem fizycznym nic jej nie jest. Z tego więzienia nie dało się uciec. Od czasu do czasu rzucała w stronę Wincenta spojrzenia, które były tak przepełnione bólem, że z wielkim trudem był w stanie wytrzymać kilka sekund patrząc na nią. Nie mógł znieść jej cierpienia. Z niecierpliwością czekał na moment, w którym znów wróci do centralnej bańki.  

         Gdy tylko się tam znalazł, popatrzył na fragmenty posągu dziewczyny, z przekonaniem, że widzi je ostatni raz. Był zdetermionowany, by zrobić wszystko, aby ulżyć jej w cierpieniu. Szybkim krokiem udał się do zamku. W sali balowej, jak zwykle panował wesoły gwar. Ale Wincent zdawał się tego nie zauważać. Podszedł do podwyższenia, na którym ucztował Klaudiusz.

            - Możemy porozmawiać? - zapytał wprost, nie miał sił na owijanie w bawełnę. 

Król, widząc, że coś się dzieje, polecił chłopakowi przejść na taras wychodzący z sali. 

            - O co chodzi? - zapytał władca, kiedy już się tam znaleźli.

            - O moją narzeczoną, panie. Ona wczoraj zginęła. Chciałbym, żebyś dał jej znów życie, za cenę mojego. Naprawdę mi na tym zależy - popatrzył na Klaudiusza błagalnie. 

            - Ach, mój drogi. To nie takie łatwe i obawiam się, że nie mam takiej mocy. Nikt, nawet ja, nie ma prawa zwracać życia. Zdaję sobie sprawę, że to musi być ciężkie, dla was obojga, ale nie jestem w stanie tego zrobić. 

            - Rozumiem - odpowiedział i wyszedł. Właśnie umarła w nim ostatnia nadzieja.

Czas do wschodu słońca spędził leżąc na wzgórzu, na którym jeszcze 24 godziny temu był taki szczęśliwy. Stracił kompletnie rachubę czasu i nawet nie zauważył, kiedy znów znalazł się w swojej kuli. 

            Czas mijał powoli. Zawsze tak jest, że coś, czego tak strasznie nie możemy znieść, trwa tak długo. Para nieszczęśliwych kochanków straciła siły. W ich sercach na stałe zagościł ból. Anabelia przestała dbać o cokolwiek. Wcześniej jej zajęciem była pielęgnacja ogrodu. Teraz całe dnie spędzała patrząc w niebo. Czasem, gdy pogoda była sprzyjająca, widziała światła zamku w największej bańce. A może tylko się jej wydawało, że ją widzi. Mimo to, miała nadzieję, że jej ukochany próbuje ułożyć sobie tam życie. Pragnęła jego szczęścia. Każdy jej dzień wyglądał identycznie. Czyli w sumie, nie wyglądał. Leżała na ziemi, od czasu do czasu wstając, żeby rozprostować kości. Jej ogród z czasem stawał się coraz bardziej zaniedbany. Drzewa sięgały prawie samego wierzchołka jej więzienia, a krzewy zasłoniły wszystko wokół. Nie widziała Wincenta, chciała, żeby o niej zapomniał i zaczął się cieszyć. Nie widziała też, jak chłopak codziennie siada przy krawędzi swojej kuli i szeptem prosi, aby mu się pokazała.

Chciałbym podziękować za to, że jesteście ze mną. Ostatnio dostałem mnóstwo miłych komentarzy. Prosiłbym o reklamowanie tego bloga :D. Chciałbym patrzeć jak się rozwija i jak inni czytają moje historie. Gdybym chciał tworzyć je dla siebie to nigdy nie opublikowałbym ich w internecie ;). Zapraszam również do  komentowania i jeszcze raz dziękuję za wszystko :D